Selamlar olsun!
İki sene önce Ramazan ayıydı. Ve ben yeni başlangıçlara yelken açmaya karar vermiştim...
Şimdi bile ta o zaman aldığım kararları yürütme derdindeyim.. Gerçekten iki senede hayat benim için çok değişti. Bana çok uzak bu, beni bulması çok zor dediğim olaylar geldi buldu beni. Hep çocuk kalacağımı zannederdim oysa. tercihime bırakılmadı büyümek. İnsanı yaşadıkları büyütüyormuş. Her gördüğümle ve duyduklarımla yuğurulacağımı bilemezdim. Mesela bir gün 22 yaşında olacağımın hiç hayalini kurmamıştım. Çocukken oyunlarda taş çatlasın 19 yaşında olurdum. O da zorunluluktan, herkes 16 dan başlayıp yaşını seçerdi bana da (oyunlardaki en küçük kişi olduğumdan) 19 kalırdı. Halbuki 19 bana çok yaşlı gelirdi. Şimdi 18-19 yaşlarımın nasıl geçtiğini hatırlamıyorum bile. Büyük ihtimal ders çalışıyorumdur ben gene. Ama geçen her günüme şükrediyorum. Başka şeylerde gelebilirdi başıma. Hem büyümeninde güzel tarafları var aslında. Bardağa dolu tarafından bakmayı sevenlerdenim. Evet hayat, çok yordu beni. O kadar çok beklentim vardı ki ondan, ama baktım o benim sadece hayallerimle oynuyor, vazgeçtim bende. Beklemiyorum artık. Buldum mutluluğun sırrını galiba. İşin sırrı "sıfır beklenti" yani kimseden hiç bir şey beklemeden yaşamak. Her gelene hoşgelmişsin, gidenlere de güle güle. Duygusal bağ kurmak yok. Her şey karşılıksız yapılacak. Böylelikle en küçük şeylerle mutlu oluyor insan. Yani şunun şurasında kaç yıl kaldı ki? Sonlu olan bir hayattan bahsediyoruz. Varsın birileri yalan söylesin size, gelsin başkası kazık atsın. Ben kendimi bildiğim sürece problem yok. İlla ki yaptığım iyiliklerin karşılığını bir yerlerde görürüm. Gerisini de salla gitsin.. Hadi şimdi şöyle en içteninden gülümseyelim ve işlerimize kaldığımız yerden devam edelim.. Sağlıcakla kalın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder